Paardenkracht of vergankelijkheid?
Ze staan er weer uitbundig bij, de Paardenbloemen. Zonnig geel op stroken langs de weg, in weilanden en eigenlijk overal waar een plekje is gevonden om wortel te schieten. De bloem en de blaadjes schijnen gezond te zijn, de steel niet, die is licht giftig. Ondanks dat zijn de meeste mensen niet zo gek op deze fase van de Paardenbloem, onkruid met een lange wortelpen die lastig te verwijderen is. Een kruid dus dat zich ruim voortplant en goed is voor mens en dier. Eenmaal pluizebol is het een fotogenieke bol met zaadjes die door de wind verspreid worden. Of door er tegen aan te blazen, bijna magisch toch? De fragiele zaadjes die dansend in de wind hun eigen weg zoeken staan vaak afgebeeld op kaarten en steunbetuigingen. Als troost, of als associatie met de vergankelijkheid van het leven. Ik ben benieuwd naar jouw associatie met de Paardenbloem; troost, schoonheid, kracht, tuinfrustratie of een mooie herinnering? Laat je het me weten in de reacties? De foto heb ik van Pixabay,